MUTLULUĞUNUN İRONİSİ

     Hayatta bir insana çok değer verdik de ne oldu? Hüsrana uğramadık mı, üzülen değer görmeyen taraf biz olmadık mı? Elimizle ördüğümüz, emekler harcadığımız , büyük kışlar yaşarken bile bir an olsun inşa etmekten vazgeçmediğimiz o kalemiz yıkılmadı mı? Yıkıldı, kendiliğinden değil. O çok sevdiğimiz insanlar yıktı her şeyimizi. Belki bir defa değil de birkaç defa görmüşüzdür o dipleri.

  Bizler kendimizi toparladıkça dağıtmaya bayıldılar. Verdiğimiz o değerlerle kendilerini kaf dağına çıkardılar. Ne geçti ki ellerine… Ne kazandırdı bizleri yerle bir ettiler de. Bu tarz insanlar gönül gözü kör olan insanlar. Seni ateşe atarlar sonra zannederler ki seni bulutlar üzerine çıkardılar. Bizde saf salak bir şekilde devam ederiz ateşlere atılmaya… Ee alışmışız bir kere yanmaya gözümüz ne olursa olsun hiçbir şey görmez.

  Ama yeter! Bir yerde dur demek gerekiyor. Bir yerde durup düşünmek gerekiyor. Değer gördüğün kadar değer vermezsen üzülürsün. Ne öyle üzüldük büzüldük başka insanlar için. Ne gerek vardı? Kimdi ki onlar böyle harap ettik kendimizi? Herkesin paşa gönlünü bekledik, herkesin kalıbına göre şekil aldık. Kukla olduk kukla! Ve bundan haz aldık. Çünkü sevgi büyük haz verir.

  Şunu düşündük, beynimize hep şu mesajı gönderdik. “Bu insan hayatımda olmazsa bende olmam.” “Yaşayamam bu insandan sonra ben.” “Onsuz olamam.” Anılar böyle gitti geldi gözünün önüne. Yaptığınız güzel şeyler, gittiğiniz yerler… “O yerlere ya onsuz gidersem?” düşüncesi sizi yedi yedi bitirdi. “Başlayamam bir daha toparlayamam yeniden sevemem” dediniz. Yani? Daha mı iyi acı çekmek. Asla değil.

 Hatırlarsın sonra… Ondan önceki yaşantını. Nasılda mutlu olduğunu. Sonra özlersin, özlersin, özlersin. Yeniden gülebilmek istersin, yeniden kendin için yaşamak istersin. Yeniden görmek istersin. Yeniden hayata tutunmaya karar verirsin…

  Yaparsın da, mutlu olursun. Ama hiç affetmezsin. Bu dünyada inanırsın ki bu hesap bir gün kapanacak. Sen mutlu olacaksın ama o hiç olamayacak…